το Κελί και ο Κανόνας

Η επερώτηση του ελάχιστου χώρου κατοίκησης, τίθεται ως ερευνητικό πρόταγμα: συγκεκριμένα το αδιέξοδο του σύγχρονου λόγου περί νέων ad hoc κατοικήσεων και κάποιας νέας αναγκαστικής καταφυγής στο ελάχιστο. Αποζητάται ο εντοπισμός της ελάχιστης κατοικίας ως αναγκαστικός περιορισμός στις συνθήκες οικονομικού μαρασμού. Κατά τον τρόπο που εξηγεί την κατοικία ως απόρροια της σημερινής κρίσης  με το ελάχιστο δεν υλοποιούνται σήμερα μαζικά προγράμματα housing για όσους πάσχουν περισσότερο από της συνέπειες της λεγόμενης κρίσης. Καθένας όμως καλείται να αναλάβει σχετικά με την ειδική του περίπτωση τη συνέπεια του μαρασμού σαν μία ad hoc αναπροσαρμογή των δεδομένων της κατοιλκησής του. Το αρχιτεκτονικό ελάχιστο υλοποιεί συχνά σήμερα την προσαρμογή καθενός στη συνθήκη της κρίσης.

Γίνεται αναδρομή σε σχεδιασμό κελιών με εκτενή αναφορά σε μοναστηριακά παραδείγματα κυρίως μέσω της ανάγνωσης της πιο πρόσφατης σχετικής θεωρητικής βιβλιογραφίας. Η ελάττωση των απαιτούμενων τετραγωνικών της οικίας συνδέεται με την σημερινή κατάσταση της οικονομίας και την συνθήκη του χρέους. Το μάθημα περιλαμβάνει θεωρητικό κομμάτι και άσκηση σχετική με σχεδιαστική, ερμηνευτική ανάγνωση της βιβλιογραφίας.

Παραδίδεται κείμενο που αποτιμά τα θεωρητικά ζητήματα που τίθενται. Αξονομετρικές απόψεις σχεδιασμένων κελιών που αναζητούν την διατύπωση με σχέδια κάποιας κριτικής στάσης στο πρόβλημα της σημερινής αναφοράς στο ελάχιστο.

Πρώτη Βιβλιογραφία / Giorgio Agamben, The Highest Poverty: monastic rules and Form-of-Life, Meridian, 2013. / Pier Vittorio Aureli, Less is enough: On Architecture and Ascetism, Strelka Press, 2013. / Maurizio Lazzarato, The making of the indebted man, semiotexte MIT press, 2012.